همه هستی من

ای که برداشتی از شانه ی موری باری
بهتر آن بود که دست از سر ِ من برداری

ظاهر آراسته ام در هوس وصل ، ولی
من پریشان تر از آنم که تو می پنداری

هر چه می خواهمت از یاد برم ممکن نیست
من تو را دوست نمی دارم اگر بگذاری

موجم و جرأت ِ پیش آمدنم نیست ، مگر
به دل سنگ تو از من نرسد آزاری

بی سبب نیست که پنهان شده ای پشت غبار
تو هم ای آیینه از دیدن ِ من بیزاری ؟!

​​​

بی مرز تر از عشقم و بی خانه تر از باد

ای فاتح بی لشگر من خانه ات آباد

تا کی بنویسم که تو می آیی و هر بار

قولِ "سرِ خرمن بدهی" ، دست مریزاد

حافظ به تمسخر به دلم گفت فلانی

دیریست که دلدار پیامی نفرستاد

دور از تو فقط طعنه خورِ مردمِ شهرم

مجنونم و یک شاعرِ دیوانه ی دل شاد

دستم به جدایی برسد، رحم ندارم

بد شد "گذرِ پوست به دبّاغ نیفتاد"

با اینکه دلم گفته مدارا کنم اما

ای داد از این دوری و از عشق تو بی داد

تلخ است اگر دوریِ شیرین به خدا شکر

این قرعه ی عشق است که افتاده به فرهاد. 

#شهریار

- می خواهم حکم کنم سرت را ببرند؛ چه وصیت داری؟

+ هیچ

- کسانت اینجا هستند؛ پسرت را می خواهی ببینی ؟

+ نه !

- زنت را چه ؟

+ نه !

- مادرت ؟

+ نه !

- چرا ؟ قلب در سینه نداری ؟

گل محمد لبخندی زد

- از چه می خندی؟

گل محمد پلکها فروبست و گفت:

+ از پا افتادنِ مرد . دیدنی نیست !

#محمود_دولت_آبادی

#کلیدر

ناگزیر از سفرم بی سرو سامان چون باد

به گرفتار رهایی» نتوان گفت آزاد

کوچ تا چند؟ مگر می شود از خویش گریخت

بال تنها غم غربت به پرستوها داد

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست

غربت آن است که یاران ببرندت از یاد

عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟

نه من از قهر تو غمگین، نه تو از مهرم شاد

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته ای

اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

فاضل نظری

از اخم خدا آمده یا خنده شیطان؟

ترسی که درآمیخته با خلقت انسان

در فطرت آدم هوس تجربه کردن

سیبی‌ست که یک طفل گرفته ست به دندان

از عطر تو سرمستم و از طعم تو دل‌خون

ای کفر شکوفا شده در بوته ایمان

ای سبزترین دانه این دام قدیمی

ای شرم تو دل برده از این تازه‌ مسلمان

سنگینی یک لحظه نگاه تو چه کرده‌ست

با سست‌ترین پایه این خانه ویران

ای کاش تو را تنگ در آغوش بگیرم!

چون پیچک پیچیده به اندام درختان

#پوریا_شیرانی